Przygoda z lataniem

                               W 1964 roku w czasie nauki w technikum rozpocząłem swą przygodę z lataniem.

Po wstępnym zakwalifikowaniu na kurs szybowcowy przyszli kursanci zostali skierowani na badania lekarskie do Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej w Warszawie.

Po dość gruntownych całodziennych badaniach lekarskich przeprowadzonych w gabinetach różnej specjalności podjęto decyzję o zakwalifikowaniu kandydatów na kurs.

Takie szkolenia chłopców wybranych z przedmaturalnych klas szkół średnich odbywały się, w celu  wyselekcjonowania przyszłych kandydatów do lotniczej „Szkoły Orląt” w Dęblinie.

Zostałem przyjęty.

Jesienią i zimą odbywały się wykłady teoretyczne: budowa maszyn latających, aerodynamika, meteorologia, bezpieczeństwo, budowa i posługiwanie się spadochronem i inne.

 Szkolenie teoretyczne zakończyło się egzaminem, po zdaniu którego było dopuszczenie do praktycznej nauki latania.

Pierwsze zajęcia – nauka utrzymania szybowca stojącego na ziemi pod wiatr w poziomie przy pomocy sterów.

Do nauki latania były używane dwa toporne, dwuosobowe szybowce „Czapla”.

Nimi to, wyciągani liną przez wyciągarkę na wys. ok. 100 m robiliśmy pierwsze okrążenia nad lotniskiem z instruktorem. Po wylądowaniu podbiegała do niego grupa kursantów, przeciągała na pas startowy i podczepiała linę. Następny z kolegów wzlatywał w powietrze. Dziennie przy dobrej pogodzie każdy z nas wykonywał dwa, trzy loty.

Czym dłużej trwała nauka, tym coraz częściej sprawny był tylko jeden szybowiec.

Kursanci przejmując stery od instruktorów, nie mając doświadczenia, często źle określali wysokość i z 2-3 metrów walili szybowcem o ziemię, co powodowało uszkodzenie podwozia i kółka jezdnego.  Szybowiec trafiał do hangaru do naprawy, a my mamy większe kolejki do wykonania lotów.

Instruktorów, latających z nami było kilku.

Jednym z nich była Wiera Kamińska – pilotka i instruktorka samolotowa i szybowcowa.

Oprócz innych osiągnięć rekordzistka świata  w przelocie prędkościowym po trasie trójkąta o obwodzie 100 kilometrów.

 Sympatyczna, ale dość impulsywna młoda kobieta w czasie lotu często klęła i wrzeszczała na kursantów, gdy popełniali jakieś drobne błędy. Lubiła straszyć kursantów w czasie lotu.

Podczas jednego z nich źle wyliczyłem wysokość lotu i do lądowania podchodziłem nisko nad drzewami. Usłyszałem z tyłu krzyk, że zaraz buta zdejmie i mi wp….li, bo zaraz zawiśniemy na drzewach.

Mnie to nie wzruszało. Czego mogłem się bać lecąc z mistrzynią szybownictwa takiej klasy? To ona mogła się bać lecąc ze mną.

Po wykonaniu po  60 lotów z instruktorem zaczęliśmy latać samodzielnie.

Pierwszy lot samodzielny.

Jak wspomina w udzielonym „Porannemu” wywiadzie Jan Jagodzik – pilot i instruktor samolotowy i szybowcowy, a w tym czasie kierownik lotniska:

„ Żeby to zrozumieć (odczucia w czasie lotu) trzeba wsiąść w samolot. Odrywasz się od ziemi i masz poczucie zupełnej wolności. Samolot niesie ciebie w przestworza, a jeszcze bardziej szybowiec, on śpiewa swoim gwizdem, rozmawia z tobą. Ja do dziś pamiętam swój pierwszy lot – mówi z sentymentem Jan Jagodzik. – Widzę kształt chmur nade mną, szarość ziemi, od której się oderwałem. I pamiętam tę wielką radość, że mogę lecieć. To wspaniałe uczucie.”

Każdy z kursantów po wykonaniu pierwszego samodzielnego lotu po wyjściu z szybowca wypinał zadek trzymając się za kostki, a każdy z obecnych na starcie pilotów , łącznie z kolegami, którzy już wcześniej wykonali swój pierwszy lot, przykładał mu potężnego klapsa – by w przyszłości miał miękkie lądowania.

Najgorzej mieli ci latający na końcu, a także ci, którzy zaliczali swój pierwszy lot w obecności szefa wyszkolenia  i kierownika aeroklubu – Jana Jagodzika. Chłop potężny, dobrze zbudowany, z łapą na całe nasze siedzenia. Po jego uderzeniu wielu ryło nosami w trawę.

Samodzielnych lotów każdy z nas wykonał po 20.

Ostatnimi ćwiczeniami była nauka wyprowadzania szybowca z korkociągu.

Odbywało się to na dwumiejscowym szybowcu BOCIAN. 

Po wyciągnięciu go na linie  przez samolot na wys. ok. 800 m.

Leciałem z instruktorem Kołodko, który lubił nas trochę postraszyć i pomęczyć.

Pierwsze wprowadzenie szybowca w korkociąg było dość przyjemne.

Ziemia zaczęła się kręcić, a my lecieliśmy na nią z coraz większą prędkością.

Podczas wyprowadzania maszyny z korkociągu ręka spadła mi z kolana i nie mogłem jej podnieść, a policzki i szczeka obwisły od przeciążenia.

Usłyszałem z tyłu

- no jak tam?

- dobrze

Szybowiec po raz drugi zawirował do ziemi. Żołądek powędrował mi do gardła. Instruktor wyprowadził szybowiec do lotu poziomego.

- no jak tam?

Zacisnąłem zęby.

- dobrze

Szybowiec po raz trzeci zwalił się w korkociąg.

To już było nieprzyjemne

- no jak tam?

- no, może już wystarczy

Przełykałem z trudem to co podchodziło mi do gardła.

Dla odwrócenia mojej uwagi od nieprzyjemnej reakcji organizmu, instruktor kazał mi przejąć stery i wylądować.

Obyło się bez sensacji.

Niektórzy z kolegów po takich lotach leżeli w trawie próbując dojść do ładu ze swym wzburzonym żołądkiem.

Przed dalszym etapem szkolenia zostaliśmy wysłani na gruntowne badania lekarskie do Głównego Ośrodka Badań Lotniczo-Lekarskich we Wrocławiu.

Po zakwaterowaniu kazano nam rozebrać się do naga i spakować ubranie, a nam dano szlafrok i kapcie. Tak „umundurowani” przez trzy dni przechodziliśmy badania i testy w gabinetach i salach treningowych z przerwami tylko na posiłki i spanie.

 Ostatnie badanie było przeprowadzane w komorze ciśnieniowej. Przechodzili je tylko ci, którzy pomyślnie przeszli wszystkie badania i testy.

 Byłem wśród nich i ja.

Jednak zakwalifikowania na dalsze kursy latania nie uzyskałem i tak skończyła się moja przygoda z lataniem.