Manewry

Druga połowa sierpnia 1968 roku.

Niedziela.

 Świt.

 Alarm bojowy.

Zrywamy się z łóżek i z niedowierzaniem wsłuchujemy się w sygnały grane na trąbce.

Na kompanii nerwowa cisza.

Alarm nie ćwiczebny, a bojowy. Potwierdza to telefonicznie oficer dyżurny.

Wskakujemy w mundury obijając się w wąskich przejściach między piętrowymi łóżkami. Ładujemy przybory toaletowe do plecaków, rolujemy koce i mocujemy do plecaków razem z hełmami.

W biegu, ponaglani przez dowódców pobieramy broń z magazynku i wybiegamy przed barak.

Podjeżdżają samochody, drużyny gospodarcze ładują sprzęt i amunicję, podczepiają do samochodów z zaopatrzeniem kuchnie polowe.

Wojsko ładuje się  na samochody i kolumna wyjeżdża z jednostki.

Dziwne opuszczenie koszar przez wojsko.

Wyjazd na poligony odbywały się z wcześniejszym przygotowaniem jednostki, alarmy ćwiczebne z opuszczeniem jednostki odbywały się z wymarszem kolumn pieszych.

Tym razem wojsko wyjeżdżało samochodami zabierając cały sprzęt.

Kolumna poruszała się nie głównymi drogami lecz bocznymi gruntowymi.

Jechaliśmy kilka godzin.

W mijanych wsiach na drogę przejazdu wychodzili ludzie, podawali nam dojrzewające w sadach owoce i ciasto.

Kobiety ocierały chustkami łzy płynące z oczu.

Nie wiedzieliśmy, o co chodzi i skąd taka reakcja ludzi na nasz przejazd.

Tak bocznymi drogami dotarliśmy na poligon w Czerwonym Borze, gdzie jednostka się rozlokowała i rozpoczęła ćwiczenia.

Dopiero po pewnym czasie dowiedzieliśmy się, że do Czechosłowacji wkroczyły wojska Układu Warszawskiego, zaś nasza jednostka postawiona w stan gotowości bojowej, była w odwodzie.

Płaczące kobiety po drodze żegnały nas jako wyjeżdżających na wojnę,